zapomniałem Ci powiedzieć, że…

2009-08-08 – 23:57

Z La Paz spotkaliśmy się przypadkiem. Miasto nie wiedziało, że przyjdę, że pojawię się w tych miejscach. Ba, nie wiedziało nawet o moim istnieniu. Poznaliśmy się przez jakichś znajomych znajomych. Zupełnie przypadkiem.

La Paz na początku wydawało się bardzo egzotyczne. Miało inny kolor skóry. Jednak po chwili rozmowy wydało się jakoś trochę znajome. Wymieniliśmy pierwsze uśmiechy.

Z La Paz zaczęliśmy się spotykać – najpierw przypadkiem, pojawiać się w tych samych miejscach. Najpierw w małych i średnich barach, na koncertach, przy dobrej muzyce. Wtedy odkryliśmy, że tak samo lubimy nurzać się w dźwiękach, czasem miękko samotnie płynąć zasłuchani, czasem w dzikim wspólnym tańcu. Gdy to odkryliśmy – zaiskrzyło.

Zaczęliśmy się spotykać z La Paz – już nie przypadkiem. Gdy złamana została pierwsza niepewność coraz odważniej zaczęliśmy stąpać i łapać się za rękę. Przyjeżdżaliśmy do siebie tymi busami, co są ich tysiące w każdym kierunku, współdzielonymi taksówkami. Tylko w nocy czasem (a właściwie nad ranem) La Paz zamawiało dla mnie taksówkę. Wszystko szło gładko, bo wszyscy życzyli nam dobrze i pomagali odnaleźć siebie w tym mieście. Czasem tylko ktoś rzucił zdziwione spojrzenie – co ten białas robi z La Paz? Ale zazwyczaj nikt jakoś szczególnie się nie dziwił – wszyscy widzieli, że La Paz jest śliczne i może być z kim chce. A białas wydawał się dosyć sympatyczny.

La Paz coraz bardziej oswaja się ze mną, a ja z nim. La Paz obnaża się przede mną ze wszystkich swoich sekretów, opowiada coraz więcej swoich historii. A ja nurzam się w tym jakbym nigdy wcześniej nie był w żadnym dużym mieście. Czas z La Paz zlewa mi się w jeden wielki sen, w którym każdy dzień jest lepszy od poprzedniego.

La Paz i ja znowu mamy niewyspane oczy, jednak nie możemy zmienić tego stylu życia. W tych miejscach, gdzie czujemy się dobrze – zostajemy do końca nocy. Bez planu na jutro, cieszymy się dzisiaj.

La Paz rozkochało mnie do utraty tchu. La Paz kusi, żebym został na zawsze.

La Paz, el 8 de Augusto 2009

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

la paz streets

  1. One Response to “zapomniałem Ci powiedzieć, że…”

  2. pięknie Ci wyszła ta opowieść o miłości do LaP. byłam tam, ale miasto mnie nie uwiodło, wrecz przeciwnie – wydawalo mi sie ze to najgorsza z poludniowoamerykanskich stolic, brud, hałas i jeden wielki bazar plastikowej tandety, chcialam jak najszybciej stamtad uciec. moze po prostu trzeba dac sobie czas? i miastu? jak czytam Twoja historie, mam ochote pojechac jeszcze raz i przekonac sie, ze moze to jednak ty masz racje…
    a.

    By Alicja on Aug 16, 2009

Post a Comment