peace on Brussels
Sunday, June 15th, 2008
Dobrze mi tu.
Archive for 2008
you will lose it anyway
Tuesday, June 10th, 2008
raz dwa nie wiem czy wiesz już za parę minut zaczyna się mecz
Sunday, June 8th, 2008Może to dziecinne i sztuczne, ale dziką satysfakcję sprawi mi chodzenie po lotnisku we Frankfurcie w czerwonej koszulce z napisem POLSKA i wielkim orłem w koronie. :-) A na mecz do Brukseli.
Update – FRA: a na mecz do Brukseli nie zdążyłem, bo samolot z Gdańska się spóźnił. Przynajmniej dłużej pochodzę po lotnisku we Frankfurcie. A w czasie samego meczu będę w powietrzu. No i trudno.
656
Friday, June 6th, 2008powoli schodzi niepokój
stan ciągłego napięcia
mijają chęci do walki
o chwilowo nieistotne
szybciej rosną mi skrzydła
na wygrzanym poddaszu
gdy wokół na horyzoncie
letnia łuna miasta
a na dachu anioł stróż
kumpel po godzinach
siedząc koło mnie w t-shircie
posyła przewrotny uśmiech
gonna rise up, find my direction magnetically
Monday, June 2nd, 2008
[NCE-FRA, 31.05.2008]
Co było do wypowiedzenia zostało wypowiedziane. :-)
Długie przemyślenia, nieśmiałe i niepewne zamiary. Czekanie na dzień. A gdy ten nadszedł kilka pewnych cięć, kilka zdecydowanych zdań. I email do pracodawcy wysłany z Nicei.
Tydzień w Nicei był najgorszym ze wszystkich “zawodowych”. Ale to cena. Płacona po raz ostatni.
Emocje uderzają mnie w samolocie. Dopiero teraz dociera do mnie, że naprawdę zostawiam coś far behind. I że ostatnie dwa lata poświęciłem by móc zrobić to, co właśnie ma się zacząć. Ze łzami w oczach piję szampana gdzieś nad prześwitującymi przez białe chmury francuskimi Alpami. Nade mną błękitne niebo – nic już nie może pójść źle.
I jeszcze wizja happy endu – przede mną ostatni miesiąc w Brukseli. Historia zatacza koło. Bruksela – na dobry początek i na dobry koniec.
I jeszcze Mat, który przyleci mi nowy aparat i Ola, która przejmie stary.
I znowu wiara, że ścieżka, którą idę jest najlepszą z możliwych.
jest czas łowienia ryb i jest czas suszenia sieci
Friday, May 30th, 2008trzeba realizować marzenia. a przynajmniej próbować. :-)
c.d.n.
powoli zbliża się nasz czas, coraz mocniej swędzą ręce
Tuesday, May 20th, 2008widzę wokół coraz więcej poezji. w tym całym niemieckim syntetycznym biurowym otoczeniu. w znudzonej minie ładnej informatyczki wpatrzonej w ekran nieobecnym wzrokiem, podpierając przy tym bródkę ręką opartą łokciem o stół (podpatrzoną przez otwarte drzwi w niekończącym się korytarzu bliźniaczych pomieszczeń). w naklejkach w kształcie czarnego jastrzębia na szybach przeszklonych zawieszonych nad ziemią korytarzy łączących budynki (by przestraszyć, a zarazem uchronić od śmierci, szybko latające ptaszki nieświadome postępu techniki w dziedzinie produkcji niewidzialnych barier). w naklejkach i plakatach, które w ciekawy lub totalnie beznadziejny sposób informują o czymś ważnym lub zupełnie nieistotnym. a nawet setkach kubków po kawie ułożonych w nieładzie (w artystycznym porządku) na dziesiątkach piętrowych tac w kafeterii.
chyba jestem na haju (drugi tydzień łykania prochów na przeziębienie).
jeszcze dzień wyjdę stąd
Monday, May 19th, 2008
a sweet medicine
Saturday, May 10th, 2008i want to be a ghost
taking the longest rides
jumping from one place to another
catching overnight flights
being a day-time illusion
in places that i don’t like
carrying with me in a suitcase
same thoughts same wonder-whys
Or not. (part2)
Tuesday, May 6th, 2008What can I say? I can just smile and keep the confusing emotions inside me or I can go for another pointless war with this nonsense.
Knowing the direction is too much commitment for me. In new cities the question that confuses me most is “For how many nights, sir?”. How should I know? Will anything good happen to me here? “Three perhaps, maybe more.” Yeah, three sounds good.
So what should I say?
Good luck and goodbye. And maybe see you around.
Or not.
misfortunes waiting for the best time to appear
Monday, May 5th, 2008
To był dziwny majowy weekend. Jak zwykle pragnąłem nie mieć planów. Przekonał mnie Koala, że trzeba się ruszyć, w góry do natury. Więc kupiliśmy mapę, spakowaliśmy plecaki, wrzuciliśmy do bagażnika wysokie buty i ruszyliśmy do najdzikszych zakątków Polski. Czyli do Bieszczad. I wszystko szło dobrze aż do momentu gdy tam dotarliśmy. Bo nie było dla nas miejsca. Jedynie w gospodzie. Więc usiedliśmy w gospodzie i cóż było czynić. Jeszcze nadzieja w miejscowych dzieciach-kwiatach, ale i one nie znalazły dla nas miejsca. Jedynie dwa przy wspólnym stole. Więc tam też spoczyliśmy celem wieczerzowania. A potem syci i napojeni przywdzialiśmy śpiwory i legliśmy na tę zimną, jedną, niewygodną noc w samochodzie. A jak się obudziliśmy to pogoda była nietęga, więc nawet się ucieszyliśmy, że nie jesteśmy jednymi z tysięcy turystów dla których starczyło miejsca, i że nic nas tu właściwie nie trzyma, i że w sumie to chcemy do domu. By przyzwoitość zachować (i mieć o czym opowiadać) pojechaliśmy zobaczyć jeszcze zaporę i Sandomierz. Zapora pełna tych co również chcieli mieć o czym opowiadać, a Sandomierz nieszczególny. Więc powrót do Warszawy, do domu. A następnego dnia rowerowanie, odpoczywanie, fotografowanie, filmów oglądanie. I tak nam było, raczej dobrze niż źle.
A zdjęcia takie dziwne, bo się uczę udziwniać zdjęcia ostatnio.
tak jak księżyc w marynarce w kratę
Monday, April 28th, 2008
and then you escape and go away
Wednesday, April 16th, 2008
the Queen of England
Monday, April 14th, 2008
gdzieś zniknął pancerz który krępował mnie
Thursday, April 10th, 2008Kamyczek do kamyczka układam żmudnie kopiec marzeń. Zaczyna mieć formę realną. Marzenia zbyt szalone by w nie uwierzyć nagle stają się rzeczywistością. I ufam, że teraz wszystko będzie po mojej myśli. Że stanie się to, w co wierzyłem. Że ta droga kręta i trudna na końcu okaże się najlepszą z możliwych i jedyną właściwą.
Napisałem do Sandry, czy nie chce wyruszyć do Ameryki Południowej za trzy miesiące. Czekam na odzew.
so i’d better be me and you’d better be you
Saturday, April 5th, 2008Nadchodzę. Tylko tyle.
(Jeszcze nigdy przeciwności losu nie działały tak bardzo na moją korzyść jak teraz.)
i hope you rocked today for me. i hope you let it go today for me.
Tuesday, April 1st, 2008całe szczęscie, że mam przyjaciół. takich którzy w dniu twoich urodzin poświęcą tobie dokładnie tyle czasu ile będą chcieli.
a ty się dziwisz, że się kryję z urodzinami.
ale super, że jednak mimo tego ukrywania są tacy, którzy pamiętają (albo mają w przypominaczu). i dzwonią z zaświatów, nagrywają się, smsują, piszą na ścianach, naszych-klasach, przybijają żółwika w biurze, ślą maile palcami asystentek. szok. miło. :-)
he’s got a daytime job he’s doing alright
Tuesday, April 1st, 2008i oczywiście właśnie teraz, pojawiają się perspektywy, że to mogłoby działać, że byłoby łatwiejsze. jak dostawa amunicji do miasta, które się poddało. jak czepek kąpielowy na pustyni. jak paczka z prezentami na poczcie tydzień po świętach. jak order dla martwego jubilata. jak klucz do skrytki w spalonym domu. cicha presja ściśniętego żołądka, nawałnica niesprzyjających okoliczności i przegrana wojna roztrzęsionych nerwów.
i hope you always find someone to take you home
Sunday, March 30th, 2008
we can say anything, but we just can’t say it loud
Sunday, March 16th, 2008w mojej głowie tylko spam
and hope our eyes keep telling lies
Monday, February 25th, 2008A kiedy zrobię ten mały kroczek, który dzieli mnie od tego co mam zrobić, gdy pokonam wszystkie fałszywe trzymające mnie niepewności, to obiecuję sobie cieszyć się każdą chwilą tego doświadczenia, zaglądać ciekawsko w każdy zakamarek i poznawać, starać się zrozumieć, smakować (nawet z grymasem na ustach). I znaleźć miejsca i zajęcia, w których naprawdę będę czuł się dobrze. Dzielić uśmiechy i czynić dobro. Naprawdę żyć.
